WAAROM EEN WETSVOORSTEL ?

 

Waarom een wetsvoorstel tot erkenning van het gewetensbezwaar tegen de militaire bestemming van belastinggeld en tot oprichting van een vredesbelastingfonds ?

 

Je mag mensen niet dwingen te handelen tegen hun geweten in.

Ons wetsvoorstel gaat in de eerste plaats over het geweten. Het wil tegemoet komen aan de gewetensbezwaren van mensen die niet kunnen meewerken, op geen enkele manier, aan het doden of kwetsen van medemensen. Het geweten van een mens is zo dwingend dat er een regeling voor moèt komen.

Via de belastingen worden wij medeplichtig gemaakt aan het instandhouden van het militaire oorlogsapparaat dat mensen kwetst of doodt als het ingezet wordt. Op morele gronden en uit gewetensnood wensen wij op geen enkele manier mee te werken aan deze schending van de meest essentiële mensenrechten, ook niet financieel.

 

De erkenning van een gewetensbezwaar versterkt een democratische maatschappij. We maken onze maatschappij niet sterker door burgers te dwingen tegen hun geweten in te gaan. Zonder onze actieve of passieve medewerking kan het circus immers niet blijven draaien! We moeten hier beginnen, “neen” zeggen. En het geweten van elke individuele mens is daarbij cruciaal. Niet voor niets poogt elke dictatuur het geweten van de individuen te corrumperen en te breken (en in ons geval: door consumptie in slaap te sussen).. Een weerbare democratie heeft moreel weerbare burgers nodig.

Ook in de bestaande abortuswet is nu al het respect voor het geweten van dokters en verplegend personeel ingeschreven : zij kunnen niet verplicht worden om aan een abortus mee te werken. De deur staat dus al op een kier.

De Israëlische agent die Eichmann in Buenos Aires kidnapte, schreef in zijn biografie dat, moest Eichmann directeur geweest zijn van een schoenfabriek, hij een uitstekende directeur geweest zou zijn: schoenen van degelijke kwaliteit, aan een scherpe prijs. Hij was een steunpilaar voor zijn gemeenschap en een zorgzame familievader. Eichmann was geen monster - en daar ligt het probleem - anders zouden wij er ons gemakkelijk vanaf kunnen maken...

Eichmann is het symbool van de totale splitsing tussen geweten en 'werk', en de ultieme waarschuwing van de gruwelijke dingen die dan kunnen gebeuren. Vele mensen in de loop van deze eeuw, en zeker nu, zijn bezig de aarde mee te vernietigen en ontelbare mensen te laten creperen. Niet uit kwade wil, maar omdat ze 'maar hun werk doen'. De syndicalist aan de lopende band van de FN-munitiefabriek, de ingenieur die gif in het milieu - hier of in het Zuiden - loost, de Zwitserse bankier die de transacties regelt, de medewerker van de Minister die gesloten opvangcentra opricht om het vluchtelingenprobleem op te lossen.

Voor gewetensproblemen moet er een wettelijke regeling getroffen worden. Je kunt immers niet verlangen van iemand dat hij handelt tegen zijn geweten in. Dat is de kern waar het bij ons om draait. Het is niet dat wij niet ‘willen’ betalen voor militaire defensie. Wij ‘kunnen’ gewoon niet.

Vrijheid van geweten en de naleving ervan in de praktijk zijn fundamentele mensenrechten, vastgelegd in internationale verdragen :

  • Universele Verklaring van de Rechten van de Mens (art. 18),
  • Internationale Conventie over Burgerlijke en Politieke Rechten (art. 18),
  • Europese Conventie over de Rechten van de Mens (art. 9).
  • Bij artikel 18 van het BuPo geeft het Comité voor de Mensenrechten expliciet de volgende uitleg: "Het Comité gelooft dat een dergelijk recht [op gewetensbezwaar] kan worden afgeleid van artikel 18, in zo ver de verplichting om dodelijk geweld te gebruiken in ernstig conflict kan komen met de vrijheid van geweten en het recht om zijn geloof of overtuiging te manifesteren." (Human Rights Committee, General Comment 22 (48) (over artikel 18 van het BuPo), paragraaf 11, van 20 juli 1993)

Moderne oorlogvoering heeft steeds minder manschappen nodig, maar steeds meer geld.

Ons gewetensbezwaar, het weigeren van oorlogsbelasting, raakt aan de kern van de moderne hoogtechnologische oorlogvoering. Er zijn steeds minder manschappen nodig, maar steeds meer middelen.

Sommige militairen hebben de prijs van 3 maanden bombardementen op Servië op 700 miljard BF geschat. Hierin zitten niet inbegrepen de kosten voor een (NAVO) militaire interventiemacht, of voor de opvang van de vluchtelingen, en ook niet voor de economische en sociale heropbouw van de regio.

Naarmate het militair apparaat minder en minder een beroep doet op mensen, maar meer en meer op financiën voor high tech, zal ons gewetensbezwaar ook steeds groter worden.

De burger die nog weigert te betalen; misschien is dit wel de weg naar echte ontwapening?

Misschien is dit wel de enige weg naar echte ontwapening : de burgers die nog weigeren om te betalen voor militaire verdediging. We zien immers dat ondanks de vele verdragen en ontwapeningsgesprekken de bewapening nog altijd maar toeneemt.

Politici zijn blijkbaar niet opgewassen tegen de macht van de militairen en de wapenfabrikanten. Alleen door een massale stroming van onderuit kan er echt iets veranderen.

Meer dan 95% van de bewapening ten tijde van de koude oorlog was totaal overbodig. Zo hoorden we van de public relationsman van de NAVO bij ons bezoek in 1992. Met het uiteenvallen van het Oostblok is de dreiging weggevallen. Maar niet de bewapening.

Als dit geen droom van een wetsvoorstel is. Als dat geen enorme doorbraak zou zijn op het vredesfront, indien dit wetsvoorstel goedgekeurd wordt! De positieve gevolgen hiervan kunnen echt nauwelijks overschat worden. Iedere burger zou immers ieder jaar opnieuw geconfronteerd worden met de vraag of militaire verdediging nog wel zin heeft. Een prachtig instrument voor de vredesbeweging om het debat rond vredeszaken warm te houden en tot werkelijke ontwapening te komen van onderuit. En er zou ook eens serieus werk gemaakt worden van studie en vorming inzake geweldvrije of ‘sociale’ verdediging.

Het Vredesbelastingfonds : vrede brengen overal ter wereld?

Beeld je eens in welke positieve zaken er met de meer dan 3,5 miljard euro die België ieder jaar uitgeeft aan militaire verdediging, zou kunnen gedaan worden op het gebied van vredesopbouw? (cijfers van de NAVO voor het jaar 2006)

 

Nemen we het voorbeeld van Kosovo. In plaats van te bombarderen, kon men de bestaande vredesinitiatieven steunen en verder uitwerken. Met slechts een deeltje van de enorme sommen die aan wapens worden besteed, kon men voor een duurzame vrede zorgen.

Er was een Italiaans project van conflictpreventie in Kosovo. Het hoofddoel was communicatie op gang brengen tussen Serviërs en Kosovaren, want die was er niet. Concrete projecten waren:

a) contacten opbouwen tussen de universiteit van Florence, de Servische universiteit van Kosovo en de Albanese universiteit van Kosovo;

b) de geweldloze beweging in Servië in contact brengen met die in Kosovo;

c) het promoten van gemengde Servisch-Albanese NGO's.

Er werd permanent gewerkt in twee dorpen die ethnisch gemengd waren, een essentiële voorwaarde. Er was grote behoefte aan opleiding van trainers in geweldloze technieken, maar de middelen ontbraken.

Door de grote studentenbetogingen in 1996-1997 stond Milosevic op de rand van de afgrond. Door de NAVO-bombardementen stond hij sterker dan ooit en was de hoop op democratie voor jaren uitgesteld. En wat hebben die bombardementen uiteindelijk opgelost?

Ontwapenen om te ontwikkelen

De Derde Wereldlanden worden door de groei van ons militair apparaat meegesleurd in de wapenwedloop. Zo is er in de laatste decennia een enorme aangroei van het militaire potentieel in vele Derde Wereldlanden. Om de peperdure wapenaankopen te betalen steken de deze regeringen zich dan ook nekhoog in de schulden. De gevolgen hiervan zijn desastreus. In plaats van een beleid te voeren dat de grote eigen noden moet opvangen, krijgen we net het omgekeerde : de binnenlandse economische structuur wordt verwaarloosd. De sociale onrust die hiervan het gevolg is, leidt tot een vernietigende spiraal : meer en betere wapens om de binnenlandse onrust te bedwingen, meer kosten, meer schulden, meer export, meer sociale onrust en dus nog meer en betere wapens, enz...

Ook de kerken ondersteunen dit gewetensbezwaar.

Dit gewetensbezwaar wordt meer en meer ondersteund door de kerken. Een morele gezagsdrager voor velen is het Conciliair Proces voor Gerechtigheid, Vrede en Heelheid van de Schepping. In de slotresolutie van de wereldconvocatie te Seoul in 1990 engageerden de kerken zich te streven naar een cultuur van actieve geweldloosheid, gerechtigheid en bevrijding “door het recht op gewetensbezwaren tegen militaire dienst en tegen defensiebelasting te steunen en door het creëren van alternatieve vormen van dienstverlening op het gebied van het werken voor vrede en op het gebied van belastingbetaling”. (slotresolutie 5.2)

 

naar start